Er verið að bolaskíta mig?

Jahérna. Ekki vissi ég að pabbar/karlar þyrftu pössun. En varla er verið að þessu nema einhver sé markaðurinn - eða er þetta auglýsing?

Velti fyrir mér hvort næst verði boðið upp á spa-horn í BT.

Pabbar í pössun í Hagkaupum

Félagi fallinn

Einn besti vinur minn og félagi til ríflega 12 ára er farinn yfir móðuna miklu. Þjálfi Beck hefur fylgt fjölskyldunni frá því 1995 í gegnum súrt og sætt.

Þjálfi lifði hratt og hann lifði vel. Hefði hann mennskur hefði hann sennilega verið flokkaður sem götustrákur upp á gamla móðinn en greindur ofvirkur með athyglisbrest í nýmóðins stíl. Hann var mikill karakter og reyndar talsvert silgdur. Flutti til Svíþjóðar og bjó þar í nokkur ár. Það tók hann nokkra daga að átta sig á að ekki yrðu öll trén í skógum Svíþjóðar merkt með viðgeigandi hætti, svo hann gafst upp á þvi. Eins var hann tiltölulega fljótur að átta sig á því að rádýr eru svakalega spretthörð en það var gaman að láta þau hlaupa af stað og láta þau svo hafa það óþvegið með gelti. Einarðar rannsóknir hans á sænskum köttum leiddu að þeirri niðurstöðu að það var jafn gaman að hrella þá og þá íslensku. Broddgeltir voru aftur á móti ekki eins árennilegir, þó margar atlögur hafi verið gerðar með hetjulegum tilburðum.

Á Íslandi fór Þjálfi víða um byggðir og óbyggðir lands og tók vandlega út búsmala landsins óumbeðin. Hann stóð fyrir fækkun villikatta í vesturbænum, rak þá á brott með glæsisveiflu. Á Gróttu sá hann til þess að rottur, kettir og minkar áttu sér illa viðreisnar von.

Á langri ævi Þjálfa féll ekki úr sá dagur sem hann fékk ekki að minnsta kosti tvo góða gönutúra og hélt því eigendum sínum í góðu formi. Suma stutta, en sennilega fleiri mjög langa. Jafnvel margra daga langa. Þegar duglega gaf á í lífsins ólgusjó var fátt betra en að reima á sig gönguskóna, kalla á Þjálfa og halda í góðann göngutúr. Sama gilti þegar maður þurfti að taka erfiðar ákvarðanir, þá var gott að eiga góðan félaga sem alltaf var til í að eiga með manni tíma og setjast með manni einhverstaðar í laut og fá klór. Þegar heim var komið þakkaði hann alltaf pent fyrir sig með góðu knúsi.

Þjálfi var pjakkur og óttalegur gosi. En hann var elskaður, blíður fjölskylduhundur sem sárt verður saknað mjög lengi.

Það má kannski segja að hann dó eins og hann lifði. Hann féll í hetjulegum bardaga á Geirsnefi síðdegis í dag.

Skemmtilegt sjónvarpsefni

Svona uppákomur eru víða erlendis hið besta sjónvarpsefni. Fræðandi og skemmtilegt. Ég hef séð slíka þætti í bresku og sænsku ríkisstöðvunum og vafalaust hafa fleiri gert það og haft gaman af.

Þá er farið um landið og fólki boðið að koma með gripi sem það telur einhvers virði eða langar að forvitnast um hjá sérfræðingum. Fólk er frætt um uppruna gripanna og virði þeirra - stundum erum við að tala um veruleg verðmæti og stundum ekki nein. En þetta er skemmtilegt.

Hvernig væri nú að þróa svoleiðis efni í RÚV, Páll ... eða Björgólfur ...

Fjöldi fólks varð frá að hverfa í Þjóðminjasafninu í dag

Bloggidíblogg

Já.

Eitthvað fremur hljótt um frúnna í vesturbænum. Það kemur þó ekki til af aðgerðaleysi, sleni, hvað þá húsmóðurstörfum.

FJölskyldan brá undir sig betri fætinum og heimsótti heimsborgina London, dömunum og foreldrunum til mikillar ángæju. Nú, svo skipti ég um vinnu og byrjaði í gær á Landspítalanum. Aftur til upprunans, eða þanngi  Reyndar þarf enginn að óttast að lenda í höndunum á mér, svona beinlínis. Mitt hlutverk verður að endurlífga hverja krónu og hjúkra bráðveikum rekstrinum eða þannig. ´Fólk getur því óhrætt innskrifast á spítalann, ég mun ekki snerta á því!